Nat en glanzend hangen de laatste bladeren aan de bomen, terwijl de mist tussen de takken dikke tranen huilt.
Al dagen is ons wereldje geslonken tot een luttele tiental meters zicht. Hoog boven mijn hoofd
verdwijnen de toppen van de bomen in een zilverwitte oneindigheid.
Achter die dikke, grijze deken voltrekt zich een metamorfose naar de wintertijd.
Volgens de weersvoorspellingen wordt hij vanmiddag aan ons onthuld.
Ik voel me als een bezoeker aan het theater, die wacht totdat het doek op gaat en ze het nieuwe decor mag zien…
Het wordt wat lichter buiten…

De Gans