De natuur. Het platteland. Iets waarin en waarop ik ben opgegroeid.
Mijn jeugdherinneringen zijn gevuld met herinneringen aan een tochtig, oud huis op de Groninger akkers, struinen tussen de schapen van mijn opa, helpen met het melken van de koeien van de buren, dwalen over de velden en een uitzicht tot aan de horizon. Aan verse biest en pannenkoeken, aan warme, zachte melk, zó uit de koe. Aan de vochtige monden van de kalveren, die zogen op mijn vingers, totdat ze zacht en zompig werden. Of aan het klepperen van de combines of het rommelen van de bieten, soms hele nachten door. Lichten in het donker van de nacht in de verte op het land. De geur van vers gemaaid stro en de bloemen die ik plukte langs de akkerrand. En hoe anders is onze wereld nu… Hoe zeer kunnen we in een land van mening verschillen en elkaar het leven zuur maken.
Hoe zeer dit mij raakt kan ik nauwelijks beschrijven. Ik zou het zo graag anders zien. En daarover schrijf ik dit stukje. In de hoop dat het ooit weer beter wordt.
