Rellen…
We hebben er onze mond van vol en onze oordelen lopen over.
Maar…hebben we de moed om verder te kijken dan dat oordeel, zodat we onze vinger op de zere plek kunnen leggen? Kunnen we overschakelen naar begrip voor elkaar in plaats van slechts oordelen?
Ik ben een pacifist tot in mijn tenen
Ik jank bij het zien van een gesloopte piano of een kapotgeslagen terras. Maar wat voegt mijn oordeel hieraan toe?
Kort geleden had ik een aanvaring met mijn zoon. Want ook wij zijn altijd thuis, met mijn energiegebrek, mijn moeders sterven, mijn Liefs drukke baan, school, te weinig sociale contacten en nog minder leuke uitstapjes. Dus bij ons thuis is ook niet alles dagelijks paix en vree.
Bij zoonlief loopt het op wanneer ik top-down een decreet uitvaardig en niet naar zijn weerwoord luister. Woedend stampt hij dan de trap op, slaat met zijn deur en bonkt iets op de grond, intussen woest brullend over het hem aangedane onrecht. Pas vond ik in de badkamer een liggend krukje onder een bijzonder vervormd kussen, demonstratief gedecoreerd met een verfrommelde handdoek.
Een boodschap van mijn onbegrepen kind
Maakt dat mijn kind een relschopper? Of maakt het mij duidelijk dat hij zich niet gehoord voelt en wanhopig is? Wat is de onderliggende boodschap van deze huiselijke commotie?
Bij ons blijft het gelukkig nog bij een gevallen krukje en een kussen. Dat is te overzien. Meer overleg tussen en luisteren naar elkaar biedt soelaas. Het is balans zoeken tussen vrijheid, regels en persoonlijke verwachtingen. Moeilijk, maar niet onmogelijk.
Intussen wordt pijnlijk duidelijk dat we als maatschappij niet voldoende naar elkaar luisteren
Ingewikkelde wetten met talloze zijpaden, zonder begrip, maar vol oordelen, maken van onze maatschappij op bepaalde vlakken een kruitvat waar slechts nog een hele korte lont aan zit.
Dat ligt niet alleen aan een rotvirus met geniepige streken. Ik zie ook een overheid die regeert vanuit enerzijds wantrouwen, maar die tegelijkertijd veel eist van onze persoonlijke verantwoordelijkheid. Dat vind ik een complexe, bijna tegenstrijdige boodschap, met overbodige ruimte voor eigen interpretaties. En die interpretaties delen wij, het volk, met onze mening erbij, massaal op internet.
Dit is een jarenlang proces geweest, waarbij de volksvertegenwoordiging haar volk toch wel wat uit het oog heeft verloren. Nu we allemaal naar onze kamers worden gestuurd slaat de ontmoediging vaak toe. En dan helpt het groepsgevoel en (sociale) media ook nog even een handje mee.
Maar nu?
Geweld, weerstand met weerstand beantwoorden, veroordelen en bekritiseren, door wie dan ook, is nog nooit een groot succes gebleken. Lees de geschiedenis daar maar eens op na. Ik denk dat de rellen ons vertellen dat er iets meer nodig is om het vertrouwen in elkaar weer voorzichtig te lijmen. En dan moeten we breder kijken dan alleen naar Covid-19.
Laten we eens een begin maken met een ‘hoe-komt-het-dat’, en echt luisteren naar elkaar. Vereenvoudigen. Met elkaar. Samen.
De Gans
& 
Luisteren naar elkaar…zéker!
Misschien moet er binnen gezinnen over worden gediscussieerd, de ouders van relschoppers, zullen het er vast niet mee eens zijn, dat hun kind dit doet.
Dat lijkt mij ook niet! Ik denk wel dat het met alleen een discussie binnenskamers niet opgelost is. Het is niet alleen het probleem van ‘de jeugd’, ik vermoed dat de onvrede erachter veel groter is.
Luisteren en praten is toch zo belangrijk. Zeker als er onmin is.
Laat ons hopen dat de gemoederen bedaren en dat men tot inkeer komt.
Lieve groet x
Bij onmin versterk je kloof door de ander weg te duwen en diens handelen af te keuren. Of diens persoon. Want, laten we eerlijk zijn, dat is wat er nu massaal gebeurt. Daarmee houd ik mijn hart vast voor de komende weken. Ik hoop op veel, heel veel wijsheid en bereidheid tot een beetje luisteren. We zullen het samen moeten rooien. Lieve groet, x
Deels ben ik het met je eens… jouw kind echter is niet een prinsje dat opgevoed wordt in de stelling dat de planeet met elk sprankje leven erop er alleen maar is ter zijne meerdere eer en glorie!
Wat wij nu allemaal meemaken zijn:
A. de wrange vruchten van decennialang wanbeleid
B. Schaduwdoek… om andere problemen snel af te handelen in het donker
….
Alsof alleen degenen die nu rellen het moeilijk hebben.
Ik ben het helemaal met je eens! Xxx
Wij wonen op het platte land hebben geen jeugd Meer in huis de overheid moet eens een keer een goede roete uitstippelen in plaats elkaar altijd in de haren vliegen het is op het ogenblik een griezelige sitieatie een lieve groet
Ja erg griezelig. Maar ik voelde het helaas aankomen. Veel liefs voor jullie xx
Mijn begrip is op. Hoe spijtig je mooie betoog maar ik heb een grens. Agenten, ambulancemedewerkers en brandweerlieden zijn ook mensen en die staan dag en nacht in de vuurlinie. Voor respect? Nee, omdat ze graag andere willen helpen…
Het is niet persoonlijk, ik heb gewoon een andere mening.
Ja dat is logisch. Het is ook verschrikkelijk….. Lieve groet,
ja praten en luisteren is meestal de beste oplossing van problemen
wat brengt deze lui er toe om andermans spullen te vernielen en te stelen
dat zijn geen demontranten dat zijn criminelen , ik zeg oppakken opsluiten en laten werken om de schade te betalen
Ik denk dat sommige schade onbetaalbaar is helaas … 🙁
ja dat is zeker zo 🙁
Wat bezielt deze mensen dat is de vraag.
Vernieling van andermans goederen daar zijn geen woorden voor.
Dit heeft totaal niets met avondklok nog corona te maken
Het is net bij jullie Als onlangs in Amerika.
Aum Shanthi
Ja echt! Best griezelig hoor.
Dat begrijp ik best
Je zou bijna zeggen dat de wereld alleen nog op geweld gebaseerd is
Aum Shanthi
Dat is helaas wel de indruk die gewekt wordt. Ik houd mijn hart vast voor vanavond …
Kan ik begrijpen
Maar laat je niet leiden door angst
Aum Shanthi
Altijd een slechte raadgever…
Aum Shanthi
Het kan je ook alert houden in positieve zin
Aum Shanthi
Ja absoluut. Maar verlamd van angst ben ik niet graag. Fijne avond!
Probeer dat niet te hebben
Aum Shanthi