Deze week een klein liedje met een grote betekenis.

Ik wil het namelijk kort hebben over ‘Over de muur’ van Klein Orkest. Ik wil een klein momentje aandacht vragen voor de verschillen die wij mensen altijd menen te zien. Over het hen-ons, zij-wij, hier-daar denken.

Ik wil niet in die termen denken. Ook al wordt er nog zoveel in gedacht, over gesproken en vooral geuit.

De wereld is, voor de hoeveelste keer, weer eens verdeeld. Gepolariseerd. Er wordt weer gesproken over wapens, sancties en dienstplicht, zelfs over muren! Er wordt weer gesproken over Hen&Wij… Zij&Ons… Hier&Daar.

We leren het niet.

We hebben het nooit geleerd en ik heb die illusie laten varen. Met het sterven van een vorige generatie gaat de leerschool van jaren vrijheid verloren.

Ik begrijp het niet. Wat hebben wij geleerd van onze grootouders? Van onze ouders? Mijn vader was van vooroorlogse kwaliteit. Geboren vlak voor de Tweede Wereldoorlog heeft hij deze, zeker de laatste oorlogsjaren, volop bewust meegemaakt. Hij vertelde altijd over de gebeurtenissen in de stad waar hij woonde. En over een bombardement terwijl ze aan het dessert zaten. Dat dessert was een pure luxe destijds, want het kwam bijna nooit voor. Dit keer een prachtige pudding, die het midden van de tafel sierde en waar het hele gezin verlekkerd naar staarde. Toen vlakbij een bom insloeg, viel een groot stuk kalk uit het plafond en plette de pudding, die daardoor veranderde in een dikke, oneetbare, stoffige massa.

Mijn vader is er niet meer, maar wat hij mij vertelde weet ik nog heel goed.

Ik wil niet dat een bom mijn pudding verpest. Ik wil niet alles wat wij en onze ouders hebben opgebouwd, wordt ondermijnd door geldbeluste machten of polariserende denkpatronen.

Vijfenveertig jaar loop ik nu rond op deze aarde. Ik heb gedemonstreerd tegen kernraketten in de stad waar ik studeerde, ik heb talloze petities tegen klimaatellende ondertekend en heb mijn overgebleven kinderkleertjes aan vluchtelingenbaby’s gegeven. Elke maand boek ik geld over naar natuurorganisaties, instellingen die arme kinderen in Afrika voederen en naar groeperingen die uitstervende tijgers en olifanten redden in een land ver weg.

En ik doe dat niet voor niets.

Mijn jeugd stond in het teken van de Koude Oorlog.

De wereld is kouder dan toen. En ik wil hem warmer. Mooier. Liever. Aandachtiger. Verfijnder. Daarom nu dit lied.

Zo graag zou ik zien dat we ons bewust worden van onze mooie aarde en hoe we anders met haar, het leven daarop en onze belasting als mensheid voor haar kunnen omgaan. Nog liever wil ik zien dat we weer milder worden voor elkaar, elkaar accepteren zoals we zijn, met welke verschillen in achtergrond dan ook.

En ik denk niet in hier en daar. En ik denk niet in wij en hen. De wereld is maar klein. Wij zijn hier samen, met elkaar. Dus haal maar neer, die barrières en laten we onze handen ineen slaan.

Van verschillen benoemen is de wereld nog nooit een eenheid geworden.

Verenigd, hand in hand, laten wij onze kinderen een vreedzame, schone toekomst zien.

De Gans

Volg je Mooi Leven, by De Gans ook al op Facebook?
De Gans gakt ook op Instagram en incidenteel verschijnt een quote op Pinterest. De Gans vliegt heel soms over Twitter.