Pas was ik bij de supermarkt voor de wekelijkse boodschap. Ik vulde mijn karretje met de voor mij gebruikelijke zaken; volkorenbrood met zaden, appels, verse aardbeien en nog meer.

Bij de zelfscankassa rekende ik af en hield de bon voor het hekje om te openen.

Op dat moment kwam er een medewerker op mij af. Hij vertelde mij dat er te weinig broden waren gebakken van het soort dat ik nu had. Personeelstekort he. Dus ik mocht het brood helaas niet meenemen….

Het verhaal in dit blog is natuurlijk, althans in de supermarkt, (nog?) fictief. Maar het is voor veel mensen die dagelijks gebruik maken van oenbaar vervoer, kinderopvang, of andere (toch broodnodige) services, wel een gelijksoortig verhaal geworden. Met deze tekst wil ik ons als samenleving aansporen tot samen zoeken naar een werkbare samenleving waarin we elkaar als mensen blijven zien en benaderen.
Want….als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En dan zullen we zien dat er nog heel veel mogelijk is.

Lieve groet van De Gans